Rozkrzyczała się forsycja
wiosenną złocistością!
Otworzyła złote oczy i patrzy z radością...
Śpiewa forsycja z radością
złotożółtą jak słońce
śmiejące się na kwietniowym błękicie nieba
takie ogromne, gorące!
Delikatne promienie słoneczne
pieszczotą ją obejmują
I drżąc z zachwytu
z czułością, lekko (chociaż takie palące),
młodziutką forsycję całują.
Otworzyła złote oczy,
patrzy w błękit nieba;
Śliczna jest, zachwyt więc wzbudziła...
Czegóż więcej trzeba?
Wiatr wiosenny, znany figlarz
muska złote dzwonki
Zanoszą się pieśnią chwały
zamszowe skowronki.
I one są urzeczone pięknem krzewu tego,
który blaskiem złotym płonie
wprost w wiosenne niebo.
To na chwałę Panu Bogu
wdzięcznie dzwoneczkami
gra forsycja złotokrzewa.
Z wdzięczności więc za jej piękno,
dziękując Stwórcy, modlić się gorąco trzeba!
Katarzyna Wilczyńska